หลังจากที่อ่านหนังสือกันมานาน แต่ก็สัมฤทธิ์ผลแล้วววว ดีใจที่สุดเลย เทอมนี้ เคมี ได้เกรด 4 กับเค้าสักที นี่แหละผลของความพยายาม (แต่ตอนแรกพอเห็นข้อสอบความพยายามหายเลี่ยม!!!!) ถึงแม้ว่าบางวิชาอาจจะไม่ดี แต่พวกเราก็ทำเต็มที่แล้วเนอะ
วันนี้เรามาคลายเครียดกันด้วยนิทานน่ารักๆ เรื่องนี้ดีกว่าจ้า
วันนี้เรามาคลายเครียดกันด้วยนิทานน่ารักๆ เรื่องนี้ดีกว่าจ้า
ความรักของพี่กับน้อง
: นำบุญ นามเป็นบุญ
: นำบุญ นามเป็นบุญ
wwwกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กกำพร้าสองคนเป็นพี่น้องที่รักกันมาก พี่ชายมีชื่อว่าฮัค อายุ 12 ปี ส่วนน้องสาวมีชื่อว่ายู อายุ 8 ปี เด็กทั้ง 2 คนอาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังเล็ก ๆ ที่อยู่นอกตัวเมืองโดยไม่มีญาติผู้ใหญ่คนใดมาช่วยดูแลพวกเขา ทุกวัน ฮัคจะตื่นนอนแต่เช้าแล้วออกจากบ้านไปทำงานในโรงงานตุ๊กตาที่อยู่ในตัวเมือง ส่วนยูก็จะไปเรียนหนังสือที่โรงเรียน แล้วกลับมาทำงานบ้านต่าง ๆ รวมทั้งทำอาหารค่ำเอาไว้รอพี่ชาย แม้บางครั้งยูจะเหงาบ้างที่ไม่มีพ่อกับแม่คอยอยู่ใกล้ ๆ และต้องรอพี่ชายกลับจากโรงงาน แต่เด็กน้อยก็ยังคงอุ่นใจ เพราะเธอรู้ดีว่าพี่ชายมีความรักให้เธอไม่แพ้พ่อกับแม่
wwwอยู่มาวันหนึ่ง ยูสังเกตเห็นว่า พี่ชายของ เธอตื่นไปทำงานเร็วกว่าเดิมครึ่งชั่วโมงและกลับบ้านช้ากว่าเดิมถึง 1 ชั่วโมง หนำซ้ำ พี่ชาย ยังกินอาหารค่ำเพียงไม่กี่คำ แล้วก็ขอตัวไปเข้านอน ยูไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ชาย! เธอ ได้แต่คิดว่าพี่ชายอาจมีงานยุ่งทำให้ต้องทำงานมากกว่าเดิมและเหนื่อยจนไม่มีแรงกินข้าว ในวันต่อ ๆ มา ฮัคก็ยังคงตื่นออกไปทำงานแต่เช้าและกลับบ้านค่ำกว่าปกติอีก ฮัคบอกน้องสาวว่าไม่ต้องรอกินข้าว...ให้กินก่อนได้เลย แม้ฮัคจะยังคงยิ้มแย้มและใจดีไม่แปรเปลี่ยน แต่ยูกลับกังวลว่าพี่ชายอาจรักเธอน้อยลง เด็กผู้หญิงที่กำพร้าพ่อแม่อย่างยูจึงรู้สึกเหงามาก ยูกลัวว่าพี่ชายจะไม่รักเธอเหมือนเดิมอีกแล้ว หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ฮัคตื่นแต่เช้า แล้วบอกน้องสาวว่าคืนนี้ให้รอกินข้าวพร้อมกับเขาด้วย ยูดีใจที่พี่ชายจะกลับมากินอาหารค่ำด้วยกันเหมือนเดิมอีก เธอจึงรับคำและตั้งใจทำอาหารค่ำรอพี่ชายอย่างสุดฝีมือ เมื่อถึงเวลาอาหารค่ำ ยูนั่งรอพี่ชายด้วยใจจดจ่อ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ฮัคก็ยังมาไม่ถึงบ้านเสียที ยูทั้งห่วงพี่ชาย กังวลและเหงาอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมา..ฮัคไม่เคยผิดสัญญาใด ๆ กับเธอเลย ยูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก่อนที่ยูจะคิดไปไกล ประตูบ้านก็เปิดออก ทันทีที่ฮัคเปิดประตูเข้ามา ฮัคก็รีบขอโทษน้องสาวที่เขามาช้ากว่าเวลานัดหมาย ฮัคเล่าว่า เขาพยายามจะขึ้นรถประจำทางเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้เขาเอาของชิ้นใหญ่กลับบ้านมาด้วย เขาจึงขึ้นรถไม่ได้และจำเป็นต้องเดินกลับมาที่บ้านแทน ยูดีใจมากที่พี่ชายกลับบ้านมาอย่างปลอดภัย แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็แปลกใจที่เห็นพี่ชายอุ้มตุ๊กตาหมี ตัวใหญ่เข้ามาในบ้าน ตุ๊กตาที่ฮัคนำกลับมาบ้านนั้นเป็นตุ๊กตาที่เขาทำขึ้นเองเพื่อนำมามอบให้น้องสาวในวันคล้ายวันเกิด! ฮัคอยากให้ยูมีเพื่อนอยู่ด้วยเวลาที่เขายังไม่กลับจากโรงงาน เพราะเขาไม่อยากให้น้องสาวต้องเหงาจนเกินไป ส่วนยูจำไม่ได้เลยว่าวันนี้คือวันเกิดของเธอ เมื่อพี่ชายเตือนว่านี่คือวันเกิดของเธอและนำของขวัญมาให้ ยูจึงดีใจมาก จริง ๆ แล้ว ในตอนแรก...ฮัคตั้งใจที่จะซื้อตุ๊กตาจากโรงงานมาให้ยู แต่เนื่องจากตุ๊กตาในโรงงานมีราคาแพงและเขาก็ทำงานได้เงินไม่มากนัก ดังนั้น ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ฮัคจึงเที่ยวเก็บเศษผ้าขนปุย ๆ ที่เหลือจากการทำตุ๊กตาในโรงงาน แล้วใช้เวลาว่าง (ที่เขายอมตื่นเช้าขึ้นและกลับบ้านดึกขึ้น) เพื่อเย็บเศษผ้าเหล่านั้นให้กลายเป็นตุ๊กตาสำหรับน้องสาวที่เขารัก แม้ตุ๊กตาที่ฮัคทำขึ้นจะดูปุปะเพราะทำจากเศษผ้าหลากสี แต่ความตั้งใจและความรักของพี่ชายที่มีต่อน้องสาวก็ทำให้ยูดีใจจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
wwwยูร้องไห้ด้วยความปลื้มปีติจนฮัคต้องกอดน้องสาวพร้อมกับกระซิบเบา ๆ ว่า “สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะคนดี” แล้วสองพี่น้องก็นั่งกินอาหารค่ำด้วยกันในบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความสุข คืนวันนั้น หลังจากที่ฮัคเข้านอนแล้ว ยูก็แอบนำโบผูกผมสีแดงที่เธอใช้อยู่เป็นประจำมาม้วนเป็นดอกกุหลาบดอกเล็ก ๆ แล้วติดเข้ากับเข็มกลัด เพื่อเตรียมมอบให้พี่ชายใช้ดูต่างหน้าเวลาที่พี่ชายไปทำงานที่โรงงาน เช้าวันรุ่งขึ้น ฮัคนำดอกกุหลาบที่น้องสาวทำให้กลัดเข้ากับเสื้อแล้วออกไปทำงานอย่างมีความสุข ส่วนยูก็ไปเรียนหนังสือและกลับมาทำงานบ้านในตอนเย็น โดยเธอไม่เหงาอีกแล้ว เพราะทุกครั้งที่เธอมองเจ้าปุปะ เธอก็รับรู้ได้ถึงความรักที่พี่ชายมีให้และรู้สึกได้ว่าพี่ชายอยู่ใกล้ ๆ หัวใจของเธอเสมอ ความรักของสองพี่น้องเป็นพลังใจที่ทำให้เด็กกำพร้าทั้ง 2 คนสามารถยืดหยัดและมีชีวิตอยู่ได้...แม้พวกเขาจะไม่มีพ่อแม่คอยดูแลอยู่ใกล้ ๆความรักมีพลังอันยิ่งใหญ่ การมอบความรักให้แก่กันจึงเป็นสิ่งวิเศษอย่างหนึ่งของโลก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น