ก็มีเรื่องมาฝากบอกกันนะ สำหรับเพื่อนๆ ที่วันเสาร์ที่ 1 พ.ย. นี้ว่าง เราชวนไปงานฉลองรางวัลนักเรียนพระราชทานของเรา ประมาณ 18.00 น. หรือ 6 โมงเย็น มีศิลปินมากมายเลย นำทีมโดย คุณลุงโย่ง เชิญยิ้ม และศิลปินกว่า 30 คน ฝากไปด้วยล่ะ
wwwและแล้ววันนี้ก็เปิดเทอมแล้วก็เลยจะหาเรื่องดีดีมาฝาก เป็นหนังสือที่เราเคยอ่านแล้วชอบมาก เพราะทั้งสนุกและมีคติที่ดี หนังสือเล่มนี้ก็คือ
เจ้าชายไม่วิเศษ รางวัลวรรณกรรมเยาวชนรางวัลยอดเยี่ยม นายอินทร์อะวอร์ด ปี 2546โดย ปรีดา อัครจันทโชติ
" ดินแดนแสนวิเศษ เป็นแดนที่ประชาชนทุกคน ไม่ว่าจะยากจนหรือร่ำรวยมหาศาลแค่ไหน มีของวิเศษติดกายมาแต่กำเนิด มีเจ้าชายองค์ที่สิบเอ็ดของ กษัตริย์เข็มขัดวิเศษ กลับเกิดมาโดยไม่มีสิ่งเหล่านี้ เขาจึงเป็นตัวประหลาดสำหรับพี่น้อง และสุดท้ายก็กลายเป็น กาลกิณีของเมือง ตามคำทำนายของโหรหลวง จนถูกพระราชาขับให้ออกจากวัง โดยให้ไปร่ำเรียนวิชากับฤๅษีใน ป่าหิมพานต์ เพื่อสร้างวีรกรรม ปราบยักษ์ ช่วยเจ้าหญิง หาของวิเศษ และสร้างเมือง
wwwถึงแม้เรื่องราวในหนังสือเล่มนี้จะเป็นไปตามแบบอย่างของละครพื้นบ้านไทย มีพระราชาหูเบาที่หลงเชื่อโหรที่เป็นคนไม่ดี แม่ของพระเอกเป็นตัวกาลกิณี พระเอกถูกไล่ออกจากวัง ไปร่ำเรียนวิชากับฤๅษี ผจญภัยในดินแดนป่าหิมพานต์ แต่เรื่องนี้กลับสอดแทรกแง่คิดดี ๆ มากมาย ทำให้เราคิดตามและย้อนมองดูตัวเองค่าของคนในดินแดนแสนวิเศษ คือ ของวิเศษ ทุกคนล้วนมีของวิเศษเป็นของตน และอยากได้เพิ่มขึ้น เพื่ออวดบารมี เมื่อมีแล้วก็ใช้เบียดเบียนผู้อื่นที่ต่ำต้อยกว่า ไม่ใช้ของวิเศษที่มีให้เกิดคุณประโยชน์แก่ผู้อื่น รู้เพียงแต่ว่าต้องมี และต้องมีมากขึ้น บางครั้งเจ้าของของวิเศษยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า มันใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง ขอเพียงแค่มีก็พอ
wwwตัวเอกของเรื่องคือ เจ้าชาย ที่ได้เดินทางไปร่ำเรียนวิชากับฤๅษีตาไฟ ที่มีชื่อเสียงที่สุดในป่าหิมพานต์ ได้พบเจอเจ้าชายต่างแดนหลายคน มีเจ้าชายแสงอาทิตย์ โอรสของพระอาทิตย์ ที่ชอบเบ่งบารมีกับประโยคติดปาก “รู้ไหมว่าพ่อฉันเป็นใคร” และเจ้าชายเชื่อนขันธ์ เป็นลูกคู่คอยยุแยงและรังแกคนอ่อนแอกว่า (ไจแอนท์กับซูเนโอะ) แต่เจ้าชายก็สามารถเอาตัวรอดมาได้เจ้าชายทุกคนถูกปลูกฝังมาว่า ต้องสร้างเมือง โดยการไปรุกรานถิ่นที่อยู่อาศัยของบุคคลอื่นโดยอาศัยของวิเศษที่มีติดกาย ตั้งตนเป็นเจ้าเมืองโดยไม่สนใจผู้ที่อยู่มาก่อน ออกกฎเกณฑ์ต่าง ๆ เพื่อประโยชน์ส่วนตน สร้างวีรกรรมโดยการปราบยักษ์ เพราะยักษ์เป็นพวกไม่ดี ซึ่งก็เป็นมนุษย์เองแหละที่บอกว่ายักษ์ไม่ดี ปลูกฝังความคิดนี้มาเรื่อย ๆ รุ่นต่อรุ่น กลายเป็นว่า เจอยักษ์แล้วต้องฆ่า ทั้ง ๆ ที่ยักษ์ที่ดีก็มีมาก แต่ฤๅษีที่ผู้คนนับถือ อาจารย์เป็นผู้ทรงศีลมีฤทธา กลับกลายเป็นคนไม่ดี เห็นแก่เงินทอง ละโมบ ทำร้ายผู้อื่นเพื่อแย่งชิงของวิเศษ เพราะถือว่าตนนั้นเก่งกาจกว่า
wwwถึงแม้เรื่องราวในหนังสือเล่มนี้จะเป็นไปตามแบบอย่างของละครพื้นบ้านไทย มีพระราชาหูเบาที่หลงเชื่อโหรที่เป็นคนไม่ดี แม่ของพระเอกเป็นตัวกาลกิณี พระเอกถูกไล่ออกจากวัง ไปร่ำเรียนวิชากับฤๅษี ผจญภัยในดินแดนป่าหิมพานต์ แต่เรื่องนี้กลับสอดแทรกแง่คิดดี ๆ มากมาย ทำให้เราคิดตามและย้อนมองดูตัวเองค่าของคนในดินแดนแสนวิเศษ คือ ของวิเศษ ทุกคนล้วนมีของวิเศษเป็นของตน และอยากได้เพิ่มขึ้น เพื่ออวดบารมี เมื่อมีแล้วก็ใช้เบียดเบียนผู้อื่นที่ต่ำต้อยกว่า ไม่ใช้ของวิเศษที่มีให้เกิดคุณประโยชน์แก่ผู้อื่น รู้เพียงแต่ว่าต้องมี และต้องมีมากขึ้น บางครั้งเจ้าของของวิเศษยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า มันใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง ขอเพียงแค่มีก็พอ
wwwตัวเอกของเรื่องคือ เจ้าชาย ที่ได้เดินทางไปร่ำเรียนวิชากับฤๅษีตาไฟ ที่มีชื่อเสียงที่สุดในป่าหิมพานต์ ได้พบเจอเจ้าชายต่างแดนหลายคน มีเจ้าชายแสงอาทิตย์ โอรสของพระอาทิตย์ ที่ชอบเบ่งบารมีกับประโยคติดปาก “รู้ไหมว่าพ่อฉันเป็นใคร” และเจ้าชายเชื่อนขันธ์ เป็นลูกคู่คอยยุแยงและรังแกคนอ่อนแอกว่า (ไจแอนท์กับซูเนโอะ) แต่เจ้าชายก็สามารถเอาตัวรอดมาได้เจ้าชายทุกคนถูกปลูกฝังมาว่า ต้องสร้างเมือง โดยการไปรุกรานถิ่นที่อยู่อาศัยของบุคคลอื่นโดยอาศัยของวิเศษที่มีติดกาย ตั้งตนเป็นเจ้าเมืองโดยไม่สนใจผู้ที่อยู่มาก่อน ออกกฎเกณฑ์ต่าง ๆ เพื่อประโยชน์ส่วนตน สร้างวีรกรรมโดยการปราบยักษ์ เพราะยักษ์เป็นพวกไม่ดี ซึ่งก็เป็นมนุษย์เองแหละที่บอกว่ายักษ์ไม่ดี ปลูกฝังความคิดนี้มาเรื่อย ๆ รุ่นต่อรุ่น กลายเป็นว่า เจอยักษ์แล้วต้องฆ่า ทั้ง ๆ ที่ยักษ์ที่ดีก็มีมาก แต่ฤๅษีที่ผู้คนนับถือ อาจารย์เป็นผู้ทรงศีลมีฤทธา กลับกลายเป็นคนไม่ดี เห็นแก่เงินทอง ละโมบ ทำร้ายผู้อื่นเพื่อแย่งชิงของวิเศษ เพราะถือว่าตนนั้นเก่งกาจกว่า
wwwที่จริงแล้วไม่จำเป็นว่าทุกคนจะต้องมีของวิเศษหากแต่ใช้ไม่ถูกวิธี ก็สู้ที่จะไม่มีดีกว่า หากมีแล้วไม่เกิดประโยชน์ ก็ใช้เพียงสองมือเล็กๆของเรานี้ก็สามารถทำเรื่องที่วิเศษ และความฝันให้เป็นจริงได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น